Werkgroep Buitenveldert: verslag 25e groepsgesprek – ma. 4.5.09-20 uur
MFC Binnenhof, A.J. Ernststraat 112, Amsterdam; aanwezig 11 personen ( 1 vr.+10 mn.).
Opening: op voorstel van verschillende aanwezigen neemt de groep vooraf enkele minuten stilte in acht, teneinde aldus mede gestalte te geven aan de nationale traditie waarvan de waarde kennelijk de afgelopen dagen bij eenieder extra wordt gevoeld na en ongetwijfeld tevens ook tengevolge van de tragische gebeurtenissen op Koninginnedag te Apeldoorn en heden gevolgd door de 4 mei herdenking.
Aansluitend start de gespreksronde met de uitnodiging tot het doen van een voorstel ter bepaling van het onderwerp: hiertoe neemt A het woord, hij zegt: ik ben hier nu voor de tweede keer en heb mij inmiddels gerealiseerd dat jullie allemaal oplossingen hebben gevonden om uit de draaikolk van je verslaving te komen. Kortom dus: je te bevrijden. Daar ben ik zelf al jaren mee bezig. Het lukt me gewoon niet. Ik kan met een bepaalde verslaving wel kappen, maar schakel dan met veel agressie over op een ander middel dat telkens sterker en destructiever uitwerkt. Ik schaad mijn gezondheid, zowel lichamelijk als geestelijk. Om nog maar te zwijgen van mijn sociale contacten. Die raak ik allemaal kwijt. Hoe hebben jullie dat nou voor elkaar gekregen. Dat zou ik zo graag willen weten, want het moet eenvoudig anders ga ik absoluut kapot.
Met inachtname van de groepsregel (wij geven elkaar geen advies) wordt besloten een ieder de gelegenheid te geven vanuit eigen ervaring te vertellen over het inmiddels afgelegde persoonlijke hersteltraject.
De gesprekleider nodigt B uit te beginnen. B zegt: dit onderwerp wekt bij mij onmiddellijk wrevel. En dat komt waarschijnlijk omdat er bij het voorstellen van het onderwerp iets inzat van het plaatsen van de oorzaak van alle ellende, buiten jezelf. Net zo goed als de wat eisende suggestie dat oplossingen ook van buiten zouden moeten komen. Maar ik vraag me af: wat moet ik daarmee? ‘t Enige waar het om gaat is je eigen wil, en dus ook je eigen actie, ‘om zonder het middel te leven’. Zelf heb ik dat indertijd ook absoluut zo ervaren. Het feit dat ik zelf tenslotte ingreep en begreep dat die kracht ook helemaal uit mezelf diende te komen, gaf mij de sleutel waaruit de doorslaggevende motivatie kwam om er eindelijk echt iets tegen te doen. Dus: pas dan blijkt dat de grote dobber, dus waarop alles kan en moet drijven je eigen vitaliteit is om met die ‘shit ‘ te kappen. De basis voor een nieuw leven is dus: alles funderen op je eigen besluit anders te willen leven.
C: Ik herken ‘t verschijnsel heel goed en word ook helemaal niet pissig. Je moet immers zelf op het hakblok plaatsnemen en jezelf vasthouden terwijl je tegelijk ook zelf hakt – zo onderga ik het nu eenmaal – dan zie je stoppen met je gebruik ook tevens als straf die je jezelf oplegt en toepast – allemaal negatieve elementen – laat dat ook zo zijn en verbied jezelf niet dit zo te voelen….
D: ik heb er precies ook zo over gedacht – is een verhaal waar ik zelf ook intuinde – lichtzinnigheid – gebrek aan inzicht van wat ik mezelf op die manier steeds aandeed – langzaam ontstond het besef dat ik alleen wat voor mezelf en anderen kan betekenen als ik zelf goed ga. Dus niet door naar anderen te kijken maar door mijn eigen leven op mijn eigen manier in te vullen…
E: in onze regels staat niet voor niks het uitgangspunt dat we elkaar geen advies geven. Het beste bewijs heb ik indertijd meegemaakt. Jaren geleden. Iedereen was vol goede bedoelingen maar het resultaat was tegenovergesteld. En meteen een les voor der rest van mijn leven: het ging daarbij om een deelnemer van onze AA-groep. Een aardige man. Jammer dat hij steeds maar doorzakte en dan weer vol schuld en schaamte aanschoof in de groep. En toen kwamen wij op het idee om eens een avond vertrouwelijk op hem te gaan inpraten. Kijken of hij advies zou kunnen begrijpen en accepteren. Hij vond dat prima. En zo zaten we enige dagen later met ongeveer zes mensen tegenover onze vriend, die genoot van alle aandacht, zeer tevreden vragen stelde en adviezen kreeg en tenslotte vriendelijk, vreugdevol en voldaan huiswaarts keerde: vast van plan zijn leven een nieuwe wending te geven. Thuisgekomen heeft hij onverwijld zijn vrouw de keel afgesneden. Toen hij enkele jaren later vrijkwam uit de gevangenis, is hij aansluitend en nu voorgoed grenzeloos in de drank aan zijn einde gekomen. Als iemand advies vraagt moet ik altijd aan deze ervaring denken en ben er eens te meer van overtuigd dat het onwijs is in het kader van een zelfhelpgroep elkaar te gaan adviseren. Die regel is er niet voor niks.
F: ik heb m’n hele leven in de industrie gezeten – nadat ik gestopt was met de sterke drank, ben ik na enige tijd weer gaan werken en dat ging want ik had een redelijk aantal commissariaten, drink malt met mate en doe dat nu al weer 10 jaar, maar wegens mijn leeftijd viel dat werk weg en dat laatste ging mij benauwen. Daarom heb ik per 1 februari dit jaar een klein fabriekje in Doesburg gekocht – het was verliesgevend – er werken 15 man – 3 keer in de week ga ik erheen – daar komen de werkers vrolijk naar me toe en geven mij een hand; dat is me vroeger in de grote fabrieken nooit overkomen – zo zijn daar mijn eerste ervaringen, onvergelijkbaar met vroeger – binnenkort ga ik een jonge hbo’r aantrekken en die zelf betalen; rustig afwachten hoe dit zich allemaal gaat ontwikkelen; ik verwacht op den duur winst te halen, anders ga ik stoppen. En dat kan ik allemaal zien aankomen. Voor dit moment vind ik het geweldig. En zeker beter dan het ‘programma’ in mijn serviceflat waar eveneens daar wonende ex-rechters in een koortje mogen zingen over ‘een karretje op de zandweg….’
G: het sleutelwoord in het verhaal van F is de eigen invulling van je eigen leven. En waarschijnlijk is dat ook het hele verhaal. Terwijl je het tegenovergestelde vaak ziet. Zag recent bijvoorbeeld een programma van BNN over verslaving – een groep van 9 jongelingen tijdens de opname van een jaar: 1 bleek het te hebben gered, bij de rest was de knop niet omgegaan – de andere uitzendingen moet ik nog zien – denk nu ook aan mijn eigen ervaring met roken: ik denk daar niet meer aan – misschien zit het ook wel in het zoeken en vinden van zaken die het leven wel waardevol maken…
H: eigen motivatie is erg belangrijk – inderdaad: de knop moet om – en veel mensen kunnen dat niet – wil zelf wel echt stoppen maar heb daar ook moeite mee – toch ging het soms fout – toch ook professionele hulp gezocht – ‘t gaat nu slecht met m’n vader en ik moet dan extra alert blijven en eventueel professionele hulp vragen.
I: merk dat ik ander gedrag aanleer -ik zoek immers verdoving – zat achter de PC en zag Apeldoorn – ben toen gaan fietsen – door niet in te gaan op ‘Apeldoorn’ kreeg ik een enorme opkikker – het zijn allemaal langdurige processen – een programma in een kliniek geeft in dat opzicht geen oplossing.
J: een jaar terug was er in mijn bestaan een scheiding, later kwam de pensioenering en aansluitend een ziekte; we praten over hekken en pogingen te ontsnappen; over de vrijheid in een zandwoestijn, over labirinth en doolhof, over een eigen tocht, over oplossingen, over het proces van vallen en opstaan, kortom: ik ben nu veel bewuster, maar het is niet makkelijk dit alles onder woorden te brengen, laat staan het een ander te doen begrijpen…
K: ik luister graag.
A: hartelijk dank voor alle bijdragen: ik heb goed geluisterd en zal in ieder geval trachten mijn eigen spoor te trekken, zonder andermans formules te gaan nabootsen.
De gespreksleider dankt voor ieders inbreng, beeindigt het groepsgesprek, attendeert op de groepspot en sluit de bijeenkomst om 21.15 uur.
————————————————–
